Laten we het hebben over toerisme. Je weet wel, die eindeloze stroom zonnebrandachtige mensen die, zodra ze hun koffer dichtklappen, plotseling wereldreizigers worden. “Zo goed voor de lokale economie”, zeggen ze. Nou ja, misschien een beetje. Maar ondertussen…
Toerisme laat vooral z’n sporen na. Kijk naar de straten van Venetië, waar de gondels niet alleen meer de wateren maar ook het toeristenverkeer opstuwen. Die plek zinkt in z’n eigen charme. Ai, dat klinkt dramatisch… maar je begrijpt me, toch?
En dan die stranden! Heb je dat ooit gedacht? Stranden vol met mensen die hun Instagram-feed bijwerken en dan toch vergeten hun plastic slippers mee te nemen. We zijn een aimabele mierenhoop die per ongeluk het picknickkleed achterlaat. Helaas, maar zo is het nog altijd.
Maar… het is niet alleen slecht. Soms kijk ik verbaasd. Zoals die plekken waar de toeristen verdwijnen en de wereld echt weer even is. Die eenzame sandalen die soms op Sicilië een verloren kerkje ontdekken, of een verdwaalde jazzclub in New Orleans. Je denkt: Shazam mee!
Tof blijft het wel dat we om de aarde reizen als onbezonnen ontdekkingsreizigers. De ironie zit er natuurlijk in dat de minder bekend plekken door social media uiteindelijk zelfs drukker kunnen worden dan Times Square op Oudejaarsavond. Juist daarom blijft dat interne kompas kapot. En ja, ik weet zelf ook niet altijd hoe dat werkt.
Zeg, je zou bijna denken dat democratie niet altijd inclusief is. Maar dat laat ik voor nu aan Waarom democratie niet altijd inclusief is. Je merkt al, we dwalen af. Maar soms is dat nodig. Toch?
Goed, waar was ik? Herinneringen kopen we zonder bon. Geluk delen we zonder wifi. En precies die verborgen impact, die gekoelde espresso achter een Parijse hoek, zuigt ons steeds weer naar die onmetelijke horizon. Niks meer menselijks daaraan. Gelukkig maar.
